In 1885 kocht August Willaert, eerstgeboren zoon uit een gezin van 12 kinderen, langs de huidige Oostmeetstraat 62 de toenmalige café - boltra "Het Fort". Meteen zat hij in een huis van "commercie". Hij was metser en zijn vrouw Octavie hield het café open en verzorgde de handel in konijnen.
Als "Kutser" trok August zo tweemaal per week met paard en kar naar Oostende. Op de markt verkocht hij zijn konijnenvlees en verscheepte hij de konijnenvellen naar England. Als terugvracht bracht hij een kar Engelse kolen mee naar Koekelare, om deze hier in kleinhandel te verkopen. Maar vooral bleef August metser. Vele huizen werden door hem en zijn broers gezet. Rond de eeuwwisseling hadden August en Octavie 9 kinderen, waarvan 7 zonen. En opnieuw werden er 5 van hen metser. Stilaan legde August zich dan ook meer toe op handel in bouwstoffen zoals kalk en dakpannen. De grootste aanvoer gebeurde via het spoor tot het station van Ichtegem.
In 1920 bij het overlijden van August op 65 jarige leeftijd, nam zoon Eduard de zaak over. Samen met Lucie Clarysse runde hij ook het café "'t Fort", die al vlug de naam kreeg "De Nieuwe Buizengieterij". Begrijpelijk, want Eduard legde zicht steeds meer toe op het maken van betonproducten. Samen met enkele occasionele plakkers pleisterden ze menig grafkelders. Het gieten van beton in een vorm was nieuw. Spoedig was er dan ook de aanschaf van een betoneuze en enkele gietvormen, waaronder een citerne van 1500 liter.
En toen was er de tweede wereldoorlog. Bouwstoffen en materialen werden door de Duitsers opgeëist. Maar erger nog, de enige toen 18 jarige zoon Lucien werd opgeroepen om voor de Duitsers te gaan werken. Lucien dook onder en omdat hij niet opdaagde werd vader Eduard opgesloten. Op 17 juni 1943 werd het handelsregister van Eduard op Lucien gezet, in de hoop via deze weg te ontsnappen aan de oproep van de Duitsers, maar tervergeefs.
Toen het gewone doen zich hervatte na de oorlog huwde Lucien met Gilberte Vanhove, en trok bij Eduard en Lucie in. In 1949 bouwde Eduard zich een nieuwe woning in de Oostmeetstraat 65 rechtover het ouderlijk huis. De bijhorende grond werd in gebruik genomen voor meer ruimte. Tot 1972 zou het bedrijf dan ook langs weerszijden van de Oostmeetstraat gevestigd zijn. Eduard bleef actief tot op 75 jarige leeftijd en overleed op zijn 81ste.
Vanaf de jaren 50 evolueerde alles zeer snel. Nieuwe technieken en machines kwamen op de markt. In 1955 kocht Lucien dan ook een blokkenmachine. In 1961 werd de eerst Steyer Diesel aangekocht. Kort daarop volgde een aanhangwagen, een tweede vrachtwagen en een kabelkraan. In 1971 deden ook de vrachtwagenkraantjes hun intrede. Datzelfde jaar zag Lucien de mogelijkheid door aankoop van een hoevetje zijn bedrijf met 1 hectare uit te breiden. Weldra zou ook het bureel verhuizen naar de overkant van de straat. De twee zonen van Lucien kwamen de éénmanszaak vervoegen. Eddy in 1974 en Rudy in 1977.
Een bvba werd gesticht in 1979. De computer deed zijn intrede. Een hydraulische kraan werd aangeschaft, en de droom van de eerste betonmixer werd waarheid op 4 juli 1980. Nood aan uitbreidingsmogelijkheden deed Eddy en Rudy uitkijken naar nieuwe perspectieven. Met de stichting van een NV in 1988, een serieuze kapitaalsverhoging en de aankoop van 6 hectare grond op het industriepark was de fundering gelegd voor de huidige nederzetting. De bouw van loodsen, een betoncentrale, toonzalen en burelen kon starten.
In 1994 was er dan ook de opening van het nieuwe bedrijf. De weg lag klaar voor jong bloed. Frederik, zoon van Eddy, en Bart zoon van Rudy kwamen erbij. Onder hun impuls werden containers geplaatst, een breek en zeefinstallatie aangeschaft en kreeg het wagenpark een totale verjonging en een immense uitbreiding. Een tweede recuperatie - betoncentrale werd onlangs in dienst genomen. Met het behalen van "Benor" op beton en "Copro" op breekmaterialen bewees Bouwmaterialen Willaert eens te meer hun streven naar kwaliteit.
